Powierzchnia użytkowa budynku to pojęcie kluczowe w prawie budowlanym i podatkowym. Jej poprawne określenie ma istotne znaczenie zarówno dla właścicieli nieruchomości, jak i dla organów administracji, które na tej podstawie wyznaczają opłaty czy też podatki. W niniejszym artykule przyjrzymy się bliżej temu zagadnieniu, omawiając definicję, normy oraz sposób obliczania powierzchni użytkowej.
Powierzchnia użytkowa — definicja
Powierzchnia użytkowa to suma powierzchni wszystkich pomieszczeń w budynku lub lokalu, które są przeznaczone do użytku przez mieszkańców czy użytkowników. Obejmuje ona powierzchnie, takie jak:
- kuchnia,
- łazienka,
- przedpokój,
- pomieszczenia gospodarcze.
Istnieje jednak subtelna różnica pomiędzy powierzchnią użytkową a mieszkalną (PUM). Ta pierwsza uwzględnia także pomieszczenia o charakterze użytkowym, ale nie mieszkalnym, podczas gdy ta druga ogranicza się tylko do pomieszczeń przeznaczonych do zamieszkania.
Powierzchnia użytkowa — jakie normy muszą być spełnione?
Normy dotyczące powierzchni użytkowej są zazwyczaj określane przez przepisy prawa budowlanego lub lokalne plany zagospodarowania przestrzennego. Mogą one różnić się w zależności od kraju, regionu czy rodzaju budynku.
Na przykład. W Polsce, zgodnie z ustawą o podatkach i opłatach lokalnych powierzchnię użytkową definiuje się jako „powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe”.
Powierzchnia użytkowa — jak liczyć?
Obliczanie powierzchni użytkowej może być czasami skomplikowane, szczególnie w przypadku budynków o nietypowej bryle lub wielu kondygnacjach. Jednakże ogólnie rzecz biorąc, do obliczenia powierzchni użytkowej należy zsumować powierzchnie wszystkich pomieszczeń mieszkalnych oraz użytkowych, a następnie odjąć powierzchnie, które są wyjątkami, takimi jak klatki schodowe czy windy.
Powierzchnia użytkowa — podatek od nieruchomości
Powierzchnia użytkowa może mieć również istotne znaczenie pod względem podatkowym. W niektórych krajach podatek od nieruchomości obliczany jest właśnie na podstawie powierzchni użytkowej budynku. Warto zatem dokładnie sprawdzić, czy informacje o powierzchni użytkowej są poprawnie określone, aby uniknąć nieporozumień z organami skarbowymi.
FAQ
To część mieszkania, którą można faktycznie wykorzystać do codziennego użytku. Nie obejmuje np. ścian działowych, szybów instalacyjnych czy niektórych skosów na poddaszu.
Podstawą są normy PN-ISO 9836 oraz przepisy prawa budowlanego. Określają one, które elementy mieszkania wlicza się do powierzchni użytkowej, a które nie.
Tak, powierzchnia całkowita obejmuje także grubość ścian i inne elementy konstrukcyjne. Powierzchnia użytkowa jest mniejsza i bardziej odpowiada realnej przestrzeni do życia.
Przy wysokości poniżej 1,40 m nie jest wliczana, a przy wysokości od 1,40 do 2,20 m liczy się ją tylko w połowie. Pełne wliczenie następuje przy wysokości powyżej 2,20 m.
Nie, zgodnie z polskimi normami balkony, tarasy i loggie nie są wliczane do powierzchni użytkowej, ale mogą być osobno podawane w dokumentach sprzedaży.
